बऱ्याच चिंतनानंतर मी माझ्या संकल्पनेवर पाऊल ठेवले. जे काही मनात असेल ते पूर्ण केले पाहिजे हे माझ्या गुरुंकडून मी शिकलो होतो. त्यासोबतच कुठलीही नवीन गोष्ट करत असताना त्यात अडथळे येतात अशी माझी संशोधनाची मानसिकता ही होतीच. आणि मग ठरलं…शुद्ध सोन्याचा कलश गंगेच्या पवित्र पाण्याने धूवून अमृताने भरला की जशी स्वच्छता ,शुद्धता, पवित्रता साधते तसे अंतर्बाह्य चोख मनाने ध्येय्यचंद्र डोळ्यासमोर ठेऊन ही साखरेची पर्वती मी चढायचा निर्धार केला. सुरुवातीच्या काळात माझ्या मनात एक अशक्य स्वप्न तर नाही ना याची खात्री करण्यासाठी मी अनेक डॉक्टरांच्या मुलाखती घेतल्या आणि ‘डायबिटीस फ्री फॉरएव्हर’ या संकल्पनेबद्दल त्यांचे मत जाणून घेतले. मी मुलाखत घेतलेल्या सर्व डॉक्टरांपैकी जवळजवळ ९५% डॉक्टरांनी मला सांगितले की त्यांनाही असे काहीतरी करायचे आहे. परंतु त्यांना भांडवल घालायचे नव्हते आणि त्यांची व्यवस्थित चाललेली प्रैक्टिस आणि त्यासोबत मिळणारी कमाई यापासून वळायचे नव्हते. मी निष्कर्ष काढला की सर्व डॉक्टरांना असे काहीतरी करायचे आहे की, त्यांना त्यांच्या रूग्णांकडून आशिर्वाद मिळवायचा आहे आणि वैद्यकीय शास्त्राच्या गतीशीलतेत क्रांती घडवायची आहे परंतु त्यांना त्यांच्या स्थापित क्षेत्रातून बाहेर पडायचे नाही आणि त्यांना आर्थिकरित्या पण सुरक्षिता हवी आहे.

डायबिटीस नसलेल्या डायबेटोलॉजिस्ट या नात्याने या लोकांचे प्राथमिक कथन हे होते की खात्रीपूर्व केलेले शब्द बोलणे किंवा हे सर्व बोलणे माझ्यासाठी सोपे आहे परंतु प्रत्यक्षात ते एक मोठे आव्हान आहे. या काळात इतरांना आशा देण्याचा माझा संकल्प बाजूला पडला. कारण, मी स्वतःच प्रथम आशेचा शोध घेत होतो पण काही लोकांनी माझ्या मोहिमेवर विश्वास ठेवावा आणि मला पाठिंबा द्यावा अशी माझी इच्छा होती आणि ही इच्छा माझ्या आयुष्यात काही महान लोकांच्या रूपाने पूर्ण झाली. दिवंगत पी.ए. देशपांडे जे पुणेस्थित प्रख्यात निसर्गोपचार तज्ज्ञ आणि पीएचडीधारक होते आणि दिवंगत डॉ. एच. व्ही. सरदेसाई जे आयुर्वेदिक अभ्यासक होते, त्यांनी हिंदी आणि इंग्रजी भाषेत अनेक प्रसिद्ध पुस्तके आणि अनेक नामवंत मराठी वृत्तपत्रांमध्ये लेख लिहिले होते. २०१३-१४ या चर्चासत्रात सहभागी होण्याची संधी मिळाल्याने मी भाग्यवान होतो कारण तिथे मला पहिल्यांदाच ‘योग्य आणि सर्वांगीण दृष्टिकोनातून डायबिटीस बरा होऊ शकतो’ असे आश्वासन मिळाले. त्यांनी केस स्टडीज सादर करून त्यांच्या दाव्याचे समर्थन केले. त्याचबरोबर त्यांनी तरुण पिढीला या दाव्याला पाठिंबा देणारे उपक्रम पुढे घेऊन येण्याचे आवाहन केले आणि अलोपॅथी, होमिओपॅथी इत्यादी सर्व अडथळ्यांना तोडून टाकले. ते म्हणाले की विज्ञान तेव्हाच वाढते जेव्हा आपण जुन्या समस्यांवर प्रश्न विचारतो आणि त्यावर खंडन करून उपाय शोधतो’ आणि हे वाक्य माझ्या मनावर कायमस्वरूपी कोरले गेले. एक डॉक्टर आणि एक संशोधक व्यक्ती म्हणून जर तुम्हाला एखाद्या समस्येबद्दल माहिती असेल आणि त्या समस्येला अनेकांना सामोरे जावे लागत असेल आणि तुम्हाला माहित आहे की त्यावर उपाय शोधण्याची क्षमता तुमच्यात आहे, तर तुम्हाला तो उपाय शोधण्याचा प्रयत्न केला पाहिजे. 

या परिसंवादाने माझ्यामध्ये आग लावली आणि मला त्यांच्यासारखे व्हायचे आहे असे मला तेंव्हा वाटू लागले. मी सुरुवातीला ज्या डॉक्टरांशी बोललो होतो त्यांच्या तुलनेत या सर्वांना पैसा आणि प्रसिद्धी मिळाली नसेल, पण लोकांकडून, त्यांच्या रूग्णांकडून उपचारांच्या संशोधनाच्या कामामुळे त्यांना असंख्य आशिर्वाद मिळाले होते हे मला जाणवले. आणि मग यानंतर मी माझी मोहीम सुरू केली. जे रुग्ण माझ्याकडे सतत तक्रार करत होते, त्यांना मी काही सल्ला देऊ लागलो. मी त्यांना त्यांचे जेनेरिक औषधोपचार चालू ठेवण्यास आणि त्यांच्या डॉक्टरांनी सांगितलेल्या सर्व गोष्टींचे पालन करण्यास तर सांगितले परंतु त्यासोबत मी हे संशोधन करून स्वतः स्थापित केलेली उपचार प्रणालीचा प्रयोग करण्यास आणि निकाल पाहण्यास कोण कोण तयार आहे अशी विचारणा केल्यानंतर अनेक लोकानी सहमती दर्शवली अनेक लोकांचा माझ्यावर आधीच विश्वास होता, कारण मी आधीच एक फॅमिली डॉक्टर होतो जो त्यांना इतर जेनेरिक औषधे लिहून देऊ शकतो या कारणामुळे अनेक लोकांनी यासाठी विश्वास दर्शवला.

२०१४-१५ मध्ये, मी सुमारे १०० रूग्णांशी बोलल्यानंतर १० रूग्णांवर उपचार करण्यास सुरुवात केली. मी त्यांच्यासाठी ९०-१२० दिवसांची म्हणजे १२ आठवड्यांची योजना तयार केली. त्या १० लोकांपैकी ७ लोक सुरुवातीला इन्सुलिनवर होते आणि बाकीचे ३ वेगवेगळ्या औषधांवर होते. १२ आठवड्यांनंतर, आम्ही १० पैकी ९ रुग्णांची साखरेची पातळी खाली आणू शकलो (आणि १ रुग्णाची साखर पातळी ५०% कमी झाली), अशाप्रकारे त्यांची साखर पातळी स्थिर करण्यात यश आले, आणि त्यांच्या डॉक्टरांनी त्यांना त्यांचे सामान्य औषधोपचार थांबण्याचा जोरदार सल्ला दिला. या रुग्णांना मिळालेली स्थिरता त्यांच्या लक्षात आली आणि त्यांना जाणवले की हे काहीतरी वेगळे करत आहेत, आणि त्यानंतर त्यांनी त्यांचे उपचार बाजूला ठेवून (आमचा उपचार) सुरू ठेवला. मी अजूनही माझ्या सर्व रूग्णांना सांगतो की जेनेरिक उपचार ताबडतोब बंद करू नका आणि तुमच्या डायबिटीस नियंत्रणाची प्रशंसा तुमच्या डॉक्टरांच्या उपचारांनाच देत रहा. मी प्रसिद्धी आणि लोकप्रियता मिळवण्यावर विश्वास ठेवत नाही. लोकांना दीर्घकाळापासून हवे असलेले परिणाम मिळणे हाच माझा हेतु आहे. 2015 मध्ये ही पहिली वेळ होती जेंव्हा मला मी वैद्यकीय क्षेत्रात असल्याचा आणि समाजासाठी योगदान देणारा डॉक्टर असल्याचा माझा मलाच अभिमान वाटला. मला पहिल्या १२० दिवसांतच ९०% यशाचा दर मिळाला होता.

सुरुवातीचा प्रवास जरी संघर्षाचा होता तरी नंतर काही लोकांनी मला सहकार्य केले आणि माझ्या या नवीन दृष्टिकोणावर विश्वास ठेवला त्यामुळे मला १०० पेक्षा जास्त रुग्ण मिळाले आणि तेंव्हा मला हा फॉर्म्युला वापरुन पहा असा आग्रह करावा पण लागला नाही. लोकांचे सहकार्य मिळत गेले कदाचित हा माझ्या ‘डायबिटीस फ्री फॉरएव्हर’ या मोहिमेचा आणि त्यामागच्या लोक कल्याणकारी भावणेचा परिणाम असावा असे मला मनापासून वाटते.